нαм∂αм

خودم را میشناسم... اگر شیدا شوم دست مجنون را از پشت میبندم... در دیوانگی همتا ندارم... حقیقتش را بگویم، از عشق میترسم... و میگویند از هر چه بترسی بد به سرت می‌آید و از این بیشتر از هر چه دیگری میترسم... عشق جوریست که بعده‌ها میابی موهبت بوده یا دردی بی درمان... نمیدانم... اما اکنون خوشحالم... همینکه اکنون دل در گرو کس ندارم و نیازی به آن نمیبینم هم آرامم میکند... نمیدانم باید بابت کدامشان قدردان باشم؟! بابت عزیزانی که پشتم را گرفتند و زخم‌هایم را بستند یا از بابت دل آسوده خاطرم؟!